Αφιέρωμα στον Κώστα Τουρνά και οι σκέψεις του για στίχους που αγαπήσαμε !!!

• ΑΠΕΡΑΝΤΑ ΧΩΡΑΦΙΑ 
• «…Γιατί αν έβλεπες για λίγο τι συμβαίνει γύρω μου, θα πνιγόσουν απ’ το άγχος που γεννιέται μέσα μου. Γέρος είμαι από τώρα που’ μαι 23 χρονών…» (Απέραντα χωράφια)

Δημοσιογράφος :  Ένας στίχος του 72’ σε ένα δίσκο-σταθμό. Ποιες σκέψεις τον γέννησαν τότε και πώς θα τον επαναπροσδιορίζατε σήμερα;

«Η αποχώρηση από την εφηβεία σημαίνει την σχεδόν πλήρη απώλεια της αθωότητας. Της αθωότητας της καρδιάς μας. Άρα και την σύγκρουση με μια «μη άμεσα ορατή», αλλά πολύ άσχημη πραγματικότητα. Αυτό έχει μεγάλο κόστος στην υπόλοιπη ζωή μας. 

Πλημμυρίζουμε από φόβους και εγωισμό με αποτέλεσμα να προσχωρούμε σε τρεις και μόνο συμπεριφορές. Πρώτη, νευρικές αντιδράσεις όποτε δεν μπορούμε να διαχειριστούμε ένα αντίξοο παρόν. Η δεύτερη, αγχωτικές αντιδράσεις όποτε νομίζουμε ότι πρέπει να ξέρουμε το αύριο. Η τρίτη, εμμονικές αντιδράσεις όποτε πονάμε για το χθες. Έτσι γερνάμε πρόωρα και αρρωσταίνουμε χάνοντας και χαρά και ζωή. Αυτό συμβαίνει σε όλους μας και ακατάπαυστα, είτε 23, είτε όσων χρόνων κι’ αν είμαστε». 

ΟΠΟΥ ΦΥΣΑΕΙ Ο ΑΝΕΜΟΣ 

• «…Γυρεύω πείραμα, ζωή εγχείρημα, δίχως βολέματα, δίχως βολέματα. Όπου φυσάει ο άνεμος θα' μαι και δεν ελπίζω πια δε φοβάμαι, όπου φυσάει ο άνεμος γίνομαι άνεμος…» (Όπου φυσάει ο άνεμος, 1983)

Δημοσιογράφος : Μιλήστε μας για «ζωή εγχείρημα» χωρίς παραμύθια και βολέματα. Πού κρύβεται η εσωτερική ελευθερία του καθενός μας;

«Η αληθινή ελευθερία δεν μπορεί να κατοικήσει σε πλάσματα σαν κι' εμάς... Είμαστε επαρκώς «πειραγμένοι-χαλασμένοι», κυρίως οι ενήλικες. 

Αν βέβαια κάτω από ιδανικές προσωπικές συνθήκες, κάποιος κατάφερνε να ζει, μια «ζωή εγχείρημα», χωρίς καμιά «δεύτερη σκέψη» τότε πιθανότατα θα ζούσε μια ζωή αγάπης και ελευθερίας. Η δημιουργία και η κίνηση είναι κύρια συστατικά για μια ζωή «εγχείρημα».

ΚΥΡΙΕΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΙ

• «...Κι εμείς, κυρίες και κύριοι, εμείς τιτλούχοι κακής εποχής δε σκάμε πολύ για την ώρα. Εμάς, κυρίες και κύριοι, εμάς οι μύθοι κάθε Χαλιμάς τη ζωή μας γεμίζουν ακόμα. Εμείς, οι κάτοχοι της ενοχής…» (Κυρίες και Κύριοι, 1974)

Δημοσιογράφος :  Πίσω στο 1974 και fast forward στο 2013. «Εμείς» διανύσαμε δεκαετίες. Σήμερα θα προσθέτατε, θα αφαιρούσατε ή θα αφήνατε τον στίχο ανέπαφο;

«Ίσχυε και ισχύει ο στίχος κατά λέξη. Αν υπήρξαν ή υπάρχουν εξαιρέσεις [στα των 'εμείς'] είναι απειροελάχιστες και πέρα από την αντίληψή μας».

ΑΣΤΡΟΝΕΙΡΑ
«...Όνειρα γι’ άστρα, στους γαλαξίες, στους άλλους τους ήλιους, μου‘ χουν κοστίσει χαμένα χρόνια και χαμένους φίλους. Όνειρο γι’ άστρα, μέρες και νύχτες, τις ελπίδες μου βάστα…» (Αστρόνειρα, 1973)

Δημοσιογράφος :  Μιλήστε μας για εκείνα τα αστρόνειρα… Δίνουμε στις σημερινές συνθήκες στον εαυτό μας το «δικαίωμα» να ονειρευτεί ή μας «καταπίνει» ο φόβος της απογοήτευσης και της ματαίωσης;

«Ο φόβος ακινητοποιεί. Το όνειρο δεν είναι τίποτα άλλο από το χάραγμα του δρόμου που επιθυμούμε να διαβούμε. Αν δεν είμαστε ακινητοποιημένοι από τον φόβο και τα παράγωγά του κι’ αν ο εγωισμός μας εκμηδενιστεί, τότε το όνειρο ανθίζει κάτω από όλες τις εξωτερικές συνθήκες.

Ατενίζουμε τον δρομο… τον βλέπουμε σαν όνειρο, μέχρι να τον περπατήσουμε».

• 
  
• 
  
• 
  
• 
  
• ΚΑΤΩ ΑΠ ΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΛΗ 
• «… Κάτω απ’ την Ακρόπολη παίζουνε μονόπολη στις δικές μας πλάτες...» (Κάτω απ’ την Ακρόπολη, 1993)

Δημοσιογράφος : Ήμασταν και είμαστε πιόνια στη σκακιέρα άλλων; Πού είναι η δική μας προσωπική ευθύνη;

«Τα πιόνια είναι μέσα στο παιχνίδι, εμείς δυστυχώς δεν είμαστε καν... Πονηροί εμείς, αποθηκευτικοί, αλαζόνες, μαχητές, γεμάτοι ελιγμούς για τα ζητούμενά μας... Αλλά τυχαίνει, και είναι φυσικό, κάποιοι να είναι πονηρότεροι, αποθηκευτικότεροι, πιο αλαζόνες, πιο μαχητικοί με καλύτερους ελιγμούς. Οπότε μπαίνουμε στην κατηγορία των χαμένων, των υποταγμένων, των σκλάβων.

Η ευθύνη μας θα’ ταν να μην είμαστε όλα τα παραπάνω. Γιατί ό,τι δίνεις, παίρνεις και με το παραπάνω μάλιστα. Δύσκολα πράγματα όμως για εμας… Οπότε ας μην μιλάμε για ευθύνη, αφού έτσι κι' αλλιώς μας είναι άγνωστη έννοια για το σύνολο των ζωών και των ψυχών μας».

ΤΟ 2009 Μ.Χ

• «…Τότε που ο πλανήτης μας θά' ναι οπλοστάσιο κι οι δρόμοι θα μοιάζουν μ' αρένα…» (Το 2009 μ. Χ. - 1974)

Δημοσιογράφος :  Εάν γράφατε σήμερα με το βλέμμα 35 χρόνια μετά… Πώς θα ζούμε άραγε και ποια θα είναι τα νέα;

«Δεν θέλω καν να κοιτάξω στο αύριο όπως έκανα κάποτε. 

Παρ' όλα αυτά, δεν πιστεύω ότι το ανθρώπινο είδος είναι προς εξαφάνιση, ούτε και οι Έλληνες βέβαια. Οι δοκιμασίες είναι σαν τον πόνο... Ο πόνος μας ειδοποιεί για το επερχόμενο ώστε να πάρουμε τα μέτρα μας, να διορθώσουμε την πορεία μας. Απλά η ανθρωπότητα είναι ακόμα... ανήλικη. Κάποια στιγμή και μετά από, ποιος ξέρει πόσες ακόμα δοκιμασίες, θα ενηλικιωθεί. Τότε τα νέα θα είναι μόνο καλά!».

Ο ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΑΠ ΤΟ ΚΑΙΡΟ

• «…Ο Αχιλλέας απ’ το Κάιρο ας είναι χρόνια στην Αθήνα, η μάνα του δεν τον ξεχνά κι ας είναι απ’ τα παιδιά εκείνα...» (Ο Αχιλλέας απ’ το Κάιρο, 1994)

Δημοσιογράφος :  Ο Αχιλλέας απ’ το Κάιρο εξέπεμψε ένα δυνατό μήνυμα ενάντια στην ομοφοβία. Τι θα είχε να μας πει ο Αχιλλέας σήμερα;

«Σήμερα και πάντα. Ποιος κρίνει ποιον; Ποιος ρίχνει πρώτος τον λίθο; 

Οι άνθρωποι ταλαιπωρούμαστε περήφανοι στα μικρά μας επίπεδα, επιτεύγματα και χαρίσματα... Αυτά που ο καθένας μας κατακτά ή έχει, όπου αντί να κοιτάζει γύρω του με κατανόηση και ανοχή... ΚΗΡΥΤΤΕΙ, ΔΙΔΑΣΚΕΙ, ΜΑΛΩΝΕΙ, ΤΙΜΩΡΕΙ, ΣΚΟΤΩΝΕΙ..., και βέβαια, αυτά εισπράττει σε αντάλλαγμα της στάσης του».

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΜΑΣ ΦΤΑΝΕΙ

• «…Κάλυμμα ψάχνω και μεριά. Να σας χαρίσω τα πολλά, όλα για όσα ξεπουλήθηκα. Και να φυλάξω εκεί κρυφά ό,τι μ’ ανέβαζε ψηλά και τις αγάπες που ευλογήθηκα…» (Τίποτα δεν μας φτάνει, 2000)

Δημοσιογράφος : Ξεπουλάμε την ψυχή μας κάπου εκεί στη διαδρομή; Έχουμε τη δύναμη, ανωτερότητα ίσως, να αντιληφθούμε ότι «ευλογούμαστε» με αγάπες;

«Ό,τι δεν αντιλαμβανόμαστε και όση ευγένεια ψυχής μας λείπει, ειδικά μετά από 'αμαρτήματα', αστοχίες, λάθη και τα λοιπά, παγιώνει την απώλεια της χαράς μας, της ζωής, της υγείας μας».



ΛΕΝ

• «…Λεν πως οι έρωτες δεν ζουν κι αυτοί που αγαπούν μια μέρα θα ξεχάσουν. Αν το τέλος είναι αυτό δε θέλω να το δω δε θέλω καν ν’αρχίσω…» (Λεν, Αν το τέλος ειν’ αυτό, 1976)

Δημοσιογράφος : Ο φόβος για το τέλος φρενάρει την αρχή; Χάνουμε με ένα τρόπο τη ζωή;

«Τη ζωή την χάνουμε έτσι κι’ αλλιώς αφού κυριαρχεί ο φόβος κι’ ο εγωισμός. Αλίμονο σ’ όλους μας τους πολύ ή λίγο φοβισμένους... και χαρά στον άφοβο επί παντός.

ΕΛΑ ΗΛΙΕ ΜΟΥ / ΑΝΘΡΩΠΕ ΑΓΑΠΑ

• «...Με λίγες νότες τραγούδι έχω γράψει να σου τραγουδώ, όταν θα βλέπεις πουλιά μακριά σου να φεύγουν στον ήλιο, κοροϊδεύουν τα κλουβιά…» (Ήλιε μου, 1971). 

• «…Μια πεταλούδα αν θες να φτερουγίσει, μια ψυχή άνοιξε το κλουβί της. Μια αργή ανάσα αν θες να ζωντανέψει, φίλε μου δώσ’ της απ’ την πνοή σου…» (Άνθρωπε Αγάπα, 1971)

Δημοσιογράφος : Ήλιε μου και Άνθρωπε Αγάπα, τραγούδια που αγαπήθηκαν όσο λίγα. Ποιες σκέψεις και αισθήματα κουβαλούσε μαζί του ο Κώστας Τουρνάς του 1971; Πώς θα «κοροϊδέψουμε» και θα «ανοίξουμε» τα κλουβιά στα οποία έχουμε εγκλωβιστεί σήμερα;

«Μπορώ να ατενίζω τον δρόμο γιατί δεν μπορώ να πω ότι τον διαβαίνω. Ψάχνουμε βλέπετε την αγάπη και την ελευθερία 'έξω'. Στα 'έξω' από εμάς. Ο εγκλωβισμός μας όμως είναι εσωτερικός και σε καμία περίπτωση εκ των 'εξω'.

Τα κλουβιά που πρέπει να ανοίξουμε είναι μέσα μας. Αυτά τα εντός μας 'κλουβιά' λοιπόν πρέπει, όχι μόνο να τα ανοίξουμε, αλλά να τα πετάξουμε. Η αγάπη βλέπετε δεν εγκλωβίζει και δεν εγκλωβίζεται» .

Ο Κώστας Τουρνάς εμφανίζεται κάθε Παρασκευή στο μουσικό θέατρο Antart (Αγγέλου Μεταξά 52, Γλυφάδα). Μαζί του στη σκηνή, Ποίμης Πέτρου (τραγούδι, keyboards), Δημήτρης Τσοπανέλλης (κιθάρα, τραγούδι), Κώστας Βήχος (μπάσο), Γιώργος Λιβαδάς (drums). Στον ήχο, Γιάννης Τούντας.

Ευαγγελία Μπίφη

ΠΗΓΗ : Newsroom ΔΟΛ