Μικροδρεπανοκυτταρική Αναιμία ένας δρόμος δίχως ροδοπέταλα. Εκεί όπου οι ακτίνες του Ήλιου περνούν από χαραμάδες.. η μήπως όχι?

Όλοι ήρθαμε σε αυτό τον κόσμο γιατί έτσι το επέλεξε ο θεός.

Ήταν όλα σχεδιασμένα για την απόλυτη ευτυχία.

Μέσα από μια υγιή σχέση δυο ανθρώπων να κάνουν οικογένεια και το σπίτι να γεμίσει από θαλπωρή πλημυρίζοντας από γέλια μικρών παιδιών. 

Όλα πήγαιναν καλά μέχρι που ο μικρός γιος αναρωτήθηκε και ρώτησε μια μέρα τους γονείς του.

Πατέρα γιατί να διαβαίνω αυτό τον δρόμο εγώ? 

Μητέρα θα υπάρξουν καλύτερες μέρες για μένα? 

Η απάντηση ήταν πάντοτε καθησυχαστική, και κάτω υπό την προστασία των ιατρών που έκαναν ότι μπορούσαν υπήρχε το αίσθημα της ασφάλειας, έστω και αν ο πόνος διαπερνούσε το κορμί από τις συνεχείς αιματολογικές διαταραχές και τον ορό να πέφτει αργά βασανιστικά με την ελπίδα να σταματήσει το μαρτύριο του πόνου. 

Από τότε πέρασαν 35 ολόκληρα χρόνια, όπου ο μικρός γιος ανήκει πλέον στην γενιά των σαραντάρηδων. Έχει αράξει πια σε ένα λιμάνι όπου λέγετε υδροξυκαρβαμιδη (Siklos) καθώς η ιατρική επιστήμη έκανε άλματα. 

Κοιτάζοντας πίσω στο παρελθόν (αυτό της ζωής του) θα ήθελε να ευχαριστήσει ορισμένους Ανθρώπους με Α κεφαλαίο που μέσα από αυτόν τον δύσκολο και δυσβάστακτο δρόμο του στάθηκαν και κυρίως στον ψυχολογικό τομέα και τον έκαναν να ξεχάσει τον πόνο. [Γιατροί και Γονείς] οι λέξεις αυτές χαϊδεύουν το αυτί του.. ήταν οι υπεύθυνοι Ήρωες που τον στήριξαν. 

Του είπαν ότι σε αυτόν τον σκοτεινό δρόμο που διαβαίνεις οι ακτίνες του Ήλιου θα βγουν απλά να πιστεύεις στο καλύτερο και ποτέ να μην σκέφτεσαι το χειρότερο, ότι μια μέρα η τεχνολογία θα ανακουφίσει όλους αυτούς τους ανθρώπους που υποφέρουν από την πάθηση σου. 

Και τους πίστεψε, του έδωσαν όραμα να ζει, να πιστεύει στην ζωή, να εκτιμά το καθετί, και να χαμογελά, να κάνει φίλο τον πόνο και μαζί να περνανε το δύσκολο μονοπάτι που είναι σκοτεινό.. αλλά δες εκεί μακριά.. 

  [Υυπάρχουν οι ακτίνες του Ήλιου που σύντομα θα τον ζεσταίνουν]