Ουρλιαχτό μέσα στη νύχτα …και μέσα στη μέρα !!!

Αφιερωμένο- αντί για συγνώμη- σε ένα κανελί φίλο μου που δεν πρόλαβα να βοηθήσω…

Είμαι ένα κανελί – κοπροσκυλάκι αρσενικού γένους, μετρίου αναστήματος με αυτιά όρθια και υγρή μυτούλα. Οι άνθρωποι με φωνάζουν Αλήτη αλλά οι αδέσποτοι σκύλοι που με επισκέπτονται στο φτωχικό μου βαρέλι με φωνάζουν Lucky δηλαδή τυχερό γιατί βρέξει-χιονίσει έχω ένα κομμάτι ψωμί να φάω και μια στάλα νερό να πιω. 

Όλη μου τη ζωή την πέρασα μέσα σε ένα σκουριασμένο βαρέλι κάτω από μια καλόκαρδη καρυδιά που κάθε τόσο μου πέταγε και ένα καρυδάκι της για να μη νοιώθω μόνος.

Στο τρυφερό λαιμουδάκι μου είναι σφιχτά τυλιγμένο ένα κομμάτι χοντρό σχοινί που ώρες-ώρες δεν με αφήνει ούτε να φάω.

Για να φωνάξω ούτε συζήτηση! Μόλις σηκώνονται οι φωνητικές χορδές μου για να διαλαλήσουν τις όποιες ανάγκες έχω, το σχοινί σφίγγει ακόμη περισσότερο τον λαιμό μου κάνοντας την κραυγή μου να μοιάζει με λόξυγκα καλοταϊσμένου μωρού.

Γύρω μου δεν υπάρχουν άνθρωποι ούτε ζώα. Μόνο μερικά αδέσποτα -με κοντινή ημερομηνία λήξης- εφόσον κάτι θηρία με τέσσερις ρόδες που περνάνε κάθε τόσο από τον στενό, επαρχιακό δρόμο τα βάζουν από κάτω ικανοποιώντας -στο μέγιστο- αυτούς που τα τιμονιάρουνε. Εγώ σαν σκύλος που είμαι, δεν έχω φαίνεται την αίσθηση του χιούμορ αλλά μάλλον το θέαμα ενός σκοτωμένου αδέσποτου πρέπει να είναι άκρως ξεκαρδιστικό εφόσον οι οδηγοί των τετράτροχων θηρίων γελάνε με την ψυχή τους λέγοντας πάντα την ίδια φράση:

«Τον πέτυχα τον κερατά».

Αυτά λοιπόν τα αδέσποτα, τις πρώτες μέρες που τα εγκαταλείπουν τα αφεντικά τους κοντά μου –βλέπεις το τοπίο και η ερημιά που με περιτυλίγει ενδείκνυνται για τέτοιες πράξεις- είναι απαρηγόρητα. Κλαίνε ασταμάτητα και είναι ακατάδεχτα στην ευγενική μου προσφορά: ένα κομμάτι ψιλο-μουχλιασμένου ψωμιού για να ξεγελάσουν την πείνα τους βρε αδελφέ.

Ευτυχώς, μετά από λίγες μέρες συνειδητοποιούν ότι δεν θα προσφερθεί κανείς να τα υιοθετήσει, (μεγάλη χαλάστρα αυτά τα ράτσας στα petshop) οπότε καταδέχονται το πιάτο μου…για την ακρίβεια όχι μόνο το καταδέχονται αλλά του δίνουν και καταλαβαίνει. Ούτε ψίχουλο δεν αφήνουν να πέσει κάτω.

Τις νύχτες φοβάμαι το σκοτάδι και τότε ανατρέχω σε μια γλυκιά ανάμνηση για παρηγοριά. Είναι η ανάμνηση από τη θηλή της μάνας μου.
Μόνο αυτό θυμάμαι από κείνη.
Μόνο αυτό θέλω να θυμάμαι από κείνη.

Το ότι με άρπαξαν άγρια από κοντά της ενώ κείνη με κοίταζε τρομοκρατημένη με τα μεγάλα υγρά μάτια της …όχι αυτό δεν θέλω να το θυμάμαι. Ούτε τις αδελφές μου που τις έβαλαν μέσα σε μια σακούλα στον κάδο των σκουπιδιών δεν θέλω να θυμάμαι. Οι πατουσίτσες τους ζωγραφισμένες στον πάτο της νάιλον σακούλας που έκλεισε ασφυχτικά και έγινε ο τάφος τους μέσα σε λίγα λεπτά…δεν είναι δα και η ωραιότερη ανάμνηση. Εγώ ευτυχώς σώθηκα γιατί είμαι αρσενικός!. Άντρας με τα όλα του δηλαδή, που δεν ταλαιπωρεί με γέννες και κόκκινες λέρες τα αφεντικά του. Εγώ είμαι γνήσιος Lucky όπως λένε και τα αδέσποτα!!!

Όμως, τι τύχη είναι αυτή που δεν μου επιτρέπει να δω τίποτα πέρα από μια καρυδιά και ένα σιδερένιο βαρέλι που το επισκέπτεται πλουσιοπάροχα η ζέστη το καλοκαίρι και το ψωφόκρυο το χειμώνα; Που δεν μπορώ να τεντώσω τα ποδαράκια μου και να τρέξω όπως αυτά τα αδέσποτα που μπορεί να είναι σκελετωμένα από την πείνα, που μπορεί να αποδημούν εις Κύριον πριν γίνουν πλήρη ημερών αλλά τουλάχιστον είχαν μια ευκαιρία στη ζωή τους να τρέξουν, να χοροπηδήσουν πάνω σε χορτάρι, να πλατσουρίσουν σε νερά, να διασκελίσουν τέλος πάντων τη ζωή και ας είναι ζωή ολίγων φεγγαριών!

Σήμερα ξύπνησα ακόμη πιο κακόκεφος. Οι αδέσποτοι φίλοι μου με έχουν εγκαταλείψει κυνηγώντας από πίσω μια σκυλίτσα με τσιμπούρια στα μάτια-απορώ πραγματικά τι της βρίσκουνε- Εγώ και η τελευταία σκυλίτσα να ήταν στον κόσμο δεν θα την πλησίαζα. Είμαι επιλεκτικός εγώ, είμαι όμορφος με μια λαμπερή γούνα πάνω μου που σπανίζει στο είδος μου. Όμως σήμερα με ταλαιπωρεί και αυτή. Ο υδράργυρος έχει εκτοξευτεί στα ύψη. Ζεσταίνομαι, πεινάω , διψάω για νερό και για χάδι.

Όμως τίποτα!

Φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Έχω και αυτήν την καρυδιά που κάτι έπαθε και μαδάει τα φύλλα της αφήνοντας τον ήλιο να με τεμαχίζει με τα βέλη του.
Σκάβω απελπισμένα στο χώμα για να βρω λίγη δροσιά. Η αναπνοή μου κόβεται. Θέλω να απελευθερωθώ από το σκοινί και για πρώτη φορά στην ταλαίπωρη ζωή μου να περπατήσω , να τρέξω, να ξεφύγω.

Όμως Τίποτα!

Λαχανιάζω, καίγομαι, κρυώνω, πονάω, μουδιάζω, χάνομαι, σβήνω… επιτέλους βάζω ένα οριστικό χι σε αυτή τη κακούργα ζωή!

Τρεις μέρες μετά και αφού τα σκουλήκια έκαναν πάρτυ στη σάρκα του βρέθηκε μέσα στον λάκκο που ο ίδιος είχε ανοίξει δεμένος ακόμη με το σχοινί…δεμένος ακόμη και στον θάνατο του.

Στον σκυλο - παράδεισο, ένας φίλος του από την παρέα των αδέσποτων που είχε τραυματιστεί προ ημερών θανάσιμα στον δρόμο, τον υποδέχτηκε με ένα τσούρμο ερωτήσεις.

-«Καλώς τον Lucky! Είναι τακτική του Μεγάλου κάθε φορά που έρχεται κάποιος εδώ να εκμυστηρεύεται σε μένα τις αμαρτίες του…Τι έχεις λοιπόν να μου πεις» τον ρώτησε και ένα κούνημα της ουράς του ( η μόνη που είχε μείνει ακέραιη από το τροχαίο) ενθάρρυνε τον φίλο του να απαντήσει. Που να ήξερε το καημένο το αδέσποτο ότι δεν του έφταναν τα τραύματα που είχε από το ατύχημα, τώρα θα «κουφαινόταν» στην κυριολεξία και από τις απαντήσεις που έπαιρνε από τον Lucky.

-Η αμαρτία μου ήταν ότι… φώναζα όλη μέρα και όλη νύχτα. Φώναζα , ούρλιαζα γιατί έτσι ένοιωθα ότι δεν ήμουνα μόνος. Είχα για παρέα τη φωνή μου, το ουρλιαχτό μου …
…Ναι, ναι μάζευα την ουρά μου στα σκέλια μου όποτε με πλησίαζε γιατί φοβόμουνα αλλά όχι…όχι δεν δάγκωνα.
…Όχι σου λέω δεν δάγκωνα το χέρι του αφεντικού μου και ας με χτυπούσε κάθε τόσο.
…Γιατί δεν δάγκωνα;

Α μα γιατί δεν ήθελα να δαγκώσω το χέρι εκείνου που μου έδινε να φάω.
Ας με έδερνε, ας μην με είχε χαϊδέψει ποτέ του, ας με ξεχνούσε για μέρες ολόκληρες… εγώ δεν μπορούσα, δεν ήθελα να τον δαγκώσω…να δίπλα μου είναι ακόμη το μουχλιασμένο ψωμί που μου πέταξε την περασμένη βδομάδα…και το πρασινισμένο νερό που μου έβαλε τρεις εβδομάδες πριν…όχι δεν σκέφτηκα ποτέ να τον δαγκώσω …μόνο ούρλιαζα …μέρα-νύχτα!

Δέσποινα Τραχαλάκη
Φιλοζωικός σύλλογος Ρεθύμνου