.tiff)
Ένα Πάσχα στο χωριό ο πρόεδρος της κοινότητας, η αντιπρόεδρος, , φίλοι και συγχωριανοί πήραν καρότσια, φτυάρια και σκαλίδες και άρχισαν να καθαρίζουν την πλατεία και τους δρόμους. Ήταν περίπου το 1985.
Και ήταν σαν μια γιορτή. Πειράγματα, γέλια και τραγούδια. Όλο το χωριό σε εγρήγορση. Δε θυμάμαι να έχω δεί το χωριό μου πιο καθαρό απο τότε. Και πιο χαρούμενο. Ήταν η εποχή που είχε μετακομίσει και η κυρία Μαρίκα από την Αθήνα, καλλίφωνος, και μας τραγουδούσε σε κάθε ευκαιρία. Στα παιδικά μου μάτια πάντα υπήρχε αφορμή για γιορτή. Ο ασβέστης έδιωχνε μακριά τα μικρόβια, τη μιζέρια. Οι συγχωριανοί, ακόμα και αυτοί που δεν είχαν ψηφίσει τον Μανώλη για πρόεδρο, ήταν ικανοποιημένοι. Μετά από καιρό η κοινότητα μας σβήστηκε από τα γραφειοκρατικά τεφτέρια, το μονοθέσιο σχολείο έκλεισε, η κυρά Μαρίκα μετακόμισε στο διπλανό χωριό. Πλέον η εξουσία έδρευε στην διπλανή κωμόπολη. Το λεωφορείο μας πηγαινοέφερνε στο εκεί σχολείο σαν ζαλισμένα κοτόπουλα και την καθαριότητα του χωριού κάθε Πάσχα την αναλάμβαναν επί πληρωμής οι Βούλγαροι της περιοχής.
Διαβάζω για τους Ατενίστας, τους Μινωίστας, τους Κυδωνίστας, τοπικές πρωτοβουλίες ανθρώπων με όραμα. Και δεν μπορώ παρά να θυμάμαι τα λαμπρά χρόνια της παιδικής μου ηλικίας. Κάποτε ρώτησα τη μάνα μου αν είναι χίπισσα και αυτή δεν ήξερε τη λέξη. Στον νού της ήρθαν τα Μάταλα και η Βλαχοπούλου και μου είπε όχι. Και όμως. Στο χωριό είχαμε ανταλλακτική οικονομία από παλιά: αν είχες περίσσευμα ντομάτες έδινες στον γείτονα και αυτός σου έδινε πατάτες αντίστοιχα. Αυγά, κρέατα, εξυπηρετήσεις, μεταφορά με αυτοκίνητο, ανθρωπιά και καλοσύνη, όλα άφθονα. Η επανάσταση της πατάτας είχε ήδη εδραιωθεί χρόνια πρίν ξεκινήσει...
Οι καιροί αλλάζουν και μαζί τους αλλάζουμε και εμείς. Οι Βούλγαροι είναι πλέον συγχωριανοί μας. Η κυρία Μαρίκα ακόμα τραγουδάει αλλά δεν προτιμάει τα μικρόφωνα. Τώρα στο χωριό έρχονται ο Μάλαμας, ο Ψαραντώνης και οι Locomondo! Κάθε Αύγουστο μέσω του πολιτιστικού συλλόγου γίνονται συναυλίες που μαζεύουν χιλιάδες κόσμο. Όλοι βοηθάμε: νέοι, μεσήλικες και όσοι αντέχουν τα ξενύχτια. Οι του άλλου πολιτιστικού αμπαρώνονται στο καφενείο και πίνουν για να ξεχάσουν. Δεν πειράζει, κάποτε θα έρθουν και αυτοί. Κατά βάθος χαίρονται.
Παλιά ένιωθα μειονεκτικά ως χωριατάκι. Τώρα ξέρω ότι από το χωριό ξεκίνησε χρόνια πρίν μια επανάσταση χωρίς καν να το καταλάβουμε. Από λίγους κουζουλούς μπορεί να αλλάξει ο κόσμος όλος. Μας ονομάζω λοιπόν Χωριατίστας! Και μας/σας εύχομαι καλή συνέχεια...
Εύα Βουτσάκη.
Και ήταν σαν μια γιορτή. Πειράγματα, γέλια και τραγούδια. Όλο το χωριό σε εγρήγορση. Δε θυμάμαι να έχω δεί το χωριό μου πιο καθαρό απο τότε. Και πιο χαρούμενο. Ήταν η εποχή που είχε μετακομίσει και η κυρία Μαρίκα από την Αθήνα, καλλίφωνος, και μας τραγουδούσε σε κάθε ευκαιρία. Στα παιδικά μου μάτια πάντα υπήρχε αφορμή για γιορτή. Ο ασβέστης έδιωχνε μακριά τα μικρόβια, τη μιζέρια. Οι συγχωριανοί, ακόμα και αυτοί που δεν είχαν ψηφίσει τον Μανώλη για πρόεδρο, ήταν ικανοποιημένοι. Μετά από καιρό η κοινότητα μας σβήστηκε από τα γραφειοκρατικά τεφτέρια, το μονοθέσιο σχολείο έκλεισε, η κυρά Μαρίκα μετακόμισε στο διπλανό χωριό. Πλέον η εξουσία έδρευε στην διπλανή κωμόπολη. Το λεωφορείο μας πηγαινοέφερνε στο εκεί σχολείο σαν ζαλισμένα κοτόπουλα και την καθαριότητα του χωριού κάθε Πάσχα την αναλάμβαναν επί πληρωμής οι Βούλγαροι της περιοχής.
Διαβάζω για τους Ατενίστας, τους Μινωίστας, τους Κυδωνίστας, τοπικές πρωτοβουλίες ανθρώπων με όραμα. Και δεν μπορώ παρά να θυμάμαι τα λαμπρά χρόνια της παιδικής μου ηλικίας. Κάποτε ρώτησα τη μάνα μου αν είναι χίπισσα και αυτή δεν ήξερε τη λέξη. Στον νού της ήρθαν τα Μάταλα και η Βλαχοπούλου και μου είπε όχι. Και όμως. Στο χωριό είχαμε ανταλλακτική οικονομία από παλιά: αν είχες περίσσευμα ντομάτες έδινες στον γείτονα και αυτός σου έδινε πατάτες αντίστοιχα. Αυγά, κρέατα, εξυπηρετήσεις, μεταφορά με αυτοκίνητο, ανθρωπιά και καλοσύνη, όλα άφθονα. Η επανάσταση της πατάτας είχε ήδη εδραιωθεί χρόνια πρίν ξεκινήσει...
Οι καιροί αλλάζουν και μαζί τους αλλάζουμε και εμείς. Οι Βούλγαροι είναι πλέον συγχωριανοί μας. Η κυρία Μαρίκα ακόμα τραγουδάει αλλά δεν προτιμάει τα μικρόφωνα. Τώρα στο χωριό έρχονται ο Μάλαμας, ο Ψαραντώνης και οι Locomondo! Κάθε Αύγουστο μέσω του πολιτιστικού συλλόγου γίνονται συναυλίες που μαζεύουν χιλιάδες κόσμο. Όλοι βοηθάμε: νέοι, μεσήλικες και όσοι αντέχουν τα ξενύχτια. Οι του άλλου πολιτιστικού αμπαρώνονται στο καφενείο και πίνουν για να ξεχάσουν. Δεν πειράζει, κάποτε θα έρθουν και αυτοί. Κατά βάθος χαίρονται.
Παλιά ένιωθα μειονεκτικά ως χωριατάκι. Τώρα ξέρω ότι από το χωριό ξεκίνησε χρόνια πρίν μια επανάσταση χωρίς καν να το καταλάβουμε. Από λίγους κουζουλούς μπορεί να αλλάξει ο κόσμος όλος. Μας ονομάζω λοιπόν Χωριατίστας! Και μας/σας εύχομαι καλή συνέχεια...
Εύα Βουτσάκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου