Πώς να αποθηκεύσετε τα δεδομένα σας για πάντα.

Όποιο και αν είναι το επάγγελμά σας, είτε είστε φωτογράφος, μηχανικός, επιχειρηματίας ή ένας απλός χρήστης, σίγουρα θα έχετε διάφορα αρχεία αποθηκευμένα στον σκληρό σας δίσκο που δεν θέλετε να χαθούν...

Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε ξοδέψει αρκετό χρόνο και χρήμα για να μαζέψουμε τα πολύτιμα δεδομένα μας. Όμως αυτό που μας προβληματίζει είναι με ποιο τρόπο θα μπορέσουμε να τα προστατέψουμε ώστε να τα έχουμε για πάντα!

Τι δεν πρέπει να χρησιμοποιήσουμε.
Πριν αποφασίσουμε ποιο θα είναι το ιδανικό μέσο αποθήκευσης, ας ρίξουμε μια ματιά στις λύσεις που υπάρχουν και ποιες από αυτές πρέπει να αποφύγουμε.

Τα Flash drives χρησιμοποιούν μικροσκοπικούς πυκνωτές για να αποθηκεύσουν πληροφορίες. Το πρόβλημα είναι πως με το πέρασμα του χρόνου το φορτίο αυτό αρχίζει να χάνεται, με συνέπεια να χαθούν και τα δεδομένα που είναι αποθηκευμένα εκεί. Αυτό καθιστά τα Flash drives ακατάλληλα για backup.

Επίσης κάτι ακόμη που αξίζει να αναφέρουμε είναι πως τα Flash drives έχουν πολύ μεγαλύτερο κόστος αγοράς ανά MB σε σχέση με έναν σκληρό δίσκο.

Από την άλλη οι σκληροί δίσκοι δεν είναι εγγυημένο πως θα λειτουργούν πέραν των τριών ετών για διάφορους λόγους. Και αυτό γιατί έχουν πολλά κινούμενα μέρη, με χαμηλή ανοχή στα σφάλματα και υπάρχουν πολλές πιθανότητες να μην λειτουργούν αξιόπιστα σε μακροπρόθεσμη βάση. Ακόμη στην περίπτωση που επιλέξετε αυτή τη λύση για backup, θα πρέπει να θυμάστε να κάνετε έλεγχο σωστής λειτουργίας (spin test) κάθε μερικούς μήνες για να εξασφαλίστε την σωστή λειτουργία τους.

Και που μπορούμε να βασιστούμε;
Μην απελπίζεστε, ο καλύτερος τρόπος να αποθηκεύσουμε τα δεδομένα μας για ένα πραγματικά μεγάλο χρονικό διάστημα είναι ευτυχώς και ο φθηνότερος. Οπτικά μέσα όπως CD, DVD και Blu-ray προσφέρουν την ιδανικότερη μακροπρόθεσμη λύση στην αποθήκευση. Το καλό είναι πως εκτός του ότι είναι πολύ αξιόπιστα όσον αφορά την ακεραιότητα των δεδομένων μας, επιτυγχάνει και ιδανική ισορροπία μεταξύ του κόστους και της ευκολίας στην αποθήκευση.

Τι πρέπει να προσέχουμε;
Ο πιο σημαντικός παράγοντας είναι η ταχύτητα με την οποία καίτε τους οπτικούς δίσκους. Αν κάψουμε ένα δίσκο σε υψηλή ταχύτητα, το στρώμα εγγραφής πρέπει να είναι λεπτότερης διασκόρπισης ή οργανικής χρωστικής. Αυτό μεταφράζεται σε μια επιφάνεια εγγραφής που είναι εύθραυστη και πιο επιρρεπής στην αποικοδόμηση. Συνεπώς, είναι σημαντικό να επιλέγουμε χαμηλότερες ταχύτητες εγγραφής.

Επιπλέον οι δίσκοι οξειδώνονται, ξεκινόντας από το εξωτερικό χείλους του δίσκου προς τα μέσα. Επομένως, καλό θα ήταν να μην γεμίζουμε τους δίσκους. Θερμοκρασία και υγρασία, επίσης επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό την ακεραιότητα του δίσκου. Μια καλή πρακτική είναι να διατηρείτε τους δίσκους σε ένα σκοτεινό, δροσερό περιβάλλον μαζί με ένα σακουλάκι από μπαλάκια σιλικόνης που απορροφούν την υγρασία.

Η ευαισθησία στην υπεριώδη ακτινοβολία είναι ένας άλλος σημαντικός παράγοντας που πρέπει να εξεταστεί. Οι δίσκοι θα πρέπει να αποθηκεύονται μακριά από το φως του ήλιου και κατά προτίμηση σε ξεχωριστές θήκες.

Οι κατασκευαστές CD/DVD/Blu-ray δίνουν διάρκεια ζωής στους δίσκους 30-100 χρόνια. Βέβαια για να μην ξυπνήσετε ένα πρωί και βρείτε τα αρχεία σας κατεστραμμένα καλό θα ήταν να κάνετε καινούριες κόπιες κάθε 5 περίπου χρόνια. 

Πώς λειτουργεί ένα CD

Πρώτα η μουσική πρέπει να μεταφραστεί σε ψηφιακό κώδικα, που θα αποτελείται από 1 και 0. 

Γι' αυτό χρησιμοποιείται ένα σύστημα το οποίο διαβάζει τα ηχητικά κύματα με αστραπιαία ταχύτητα και τα χωρίζει σε σημεία, που ονομάζονται «δείγματα» (samples). 

Για την καλύτερη δυνατή αναπαραγωγή του ήχου, απαιτούνται 44.100 δείγματα ανά δευτερόλεπτο. Κάθε δείγμα χρειάζεται 2 bytes και, επειδή η μουσική θα παίζεται με στερεοφωνικό ήχο, απαιτούνται σχεδόν 783 εκατομμύρια bytes για ένα δίσκο με 74 λεπτά μουσικής.

Αυτά τα bytes αποθηκεύονται στη συνέχεια στο μικρό δίσκο του CD. Το μεγαλύτερο μέρος του CD αποτελείται από καθαρό, χυτό πλαστικό. 

Στην κάτω επιφάνειά του αποτυπώνεται μια μακριά σπείρα με μικροσκοπικές αυλακώσεις, οι οποίες αντιπροσωπεύουν όλα τα bytes. 

Πάνω από αυτήν τοποθετείται μία στρώση μετάλλου που ανακλά το φως (αλουμίνιο, χρυσός ή ασήμι), η οποία, με τη σειρά της, καλύπτεται από μία στρώση προστατευτικού ακριλικού υλικού. 

Η σπείρα με τα δεδομένα μπορεί κατόπιν να διαβαστεί με τη βοήθεια μιας ακτίνας λέιζερ, η οποία διαπερνάει το πλαστικό και ανακλάται από τη στρώση του μετάλλου.

Οι αυλακώσεις θα πρέπει, φυσικά, να είναι πολύ μικροσκοπικές για να χωρέσουν. Οι μικρότερες δεν ξεπερνούν το 1/1000 του χιλιοστού, ενώ όλη η σπείρα με τα δεδομένα, αν ξεδιπλωθεί, έχει μήκος 5 χιλιομέτρων.